اراده خدای متعال در این عالم بر این قرار گرفته که برخی انسان ها به وسیله بعض دیگری راهنمایی شوند. در این مسیر کسانی که رهبر خداپسند را بشناسند و از او پیروی کنند، به هدف عالی زندگی شان می رسند و افرادی که کوتاهی کنند با درجات مختلف گمراه می‌شوند. در درجات اول انبیای عظام (ع) و اوصیای آن ها هستند و بعد کسانی که بهتر در آن مکتب تربیت شدند و می توانند دیگران را راهنمایی کنند.

خدای متعال می فرماید: روز قیامت هر گروهی را همراه پیشوایشان محشور می کنیم . بعد از این که انبیا آمدند و رسالت خودشان را ابلاغ کردند به تناسب زمان و شرایط خاص عده ای به آن ها ایمان آوردند و راه شان را قبول کردند؛ ولی همه صادق نبودند و مرتبه ایمانشان مساوی نبود. برای این که مرتبه ایمان هر کسی معین شود خداوند امتحاناتی را قرار می دهد. یکی از امتحاناتی که برای همه اقوام گذشته بوده این است که ببینند وقتی پیغمبر یا امام در میانشان نیست چه کار می کنند. مثال واضح آن داستان قوم بنی اسرائیل است که وقتی حضرت موسی ده روز بیش تر در کوه طور ماند آن ها به وسیله سامری فریب خوردند و گوساله پرست شدند!

سایر اقوام هم چنین امتحاناتی داشتند. امتحان امت اسلامی از رحلت پیغمبر اکرم(ص) شروع می شود و بزرگ‌ترین و طولانی ترین امتحانش در زمان غیبت امام دوازدهم (عج)است. اولین امتحان این بود که بعد از پیغمبر سراغ چه کسی می روند. به نقلی که خود تاریخ نویسان و علمای اهل سنت نوشته اند شمشیر را بالای سر علی گرفتند و گفتند: باید بیعت کنی! در دعای ندبه هم می‌خوانیم که امیرالمومنین و اهل بیت(ع) وسیله امتحان امت اسلامی بودند. بعد از این که 25 سال گذشت و مردم سختی ها کشیدند و به اشتباه خود پی بردند آمدند و با علی (ع) بیعت کردند؛ ولی باز هم می بایست امتحان می شدند. امامان دیگر هم وسیله امتحان بودند. یک عده از همان کسانی که مسلمان بودند شیعه نشدند؛ یک عده از کسانی که شیعه بودند چند تا امام را قبول کردند ولی امام بعدی را نپذیرفتند. شیعه های چهار امامی شش امامی هشت امامی و ... . بعد از غیبت امام زمان هم این سنت وجود دارد.

خدای متعال در عصر کنونی امامی را به ما مرحمت کرد که اگر نگوییم بی نظیر، دست کم، کم نظیر بود. برکات ایشان چنان عالم گیر شد که دوست و دشمن در مقابلش خضوع کردند. امروز در دنیا کسی نیست که عظمت شخصیت امام(ره) و بزرگی انقلاب او را درک نکند. شاید دشمنان عظمت کار او را بیش تر از ما درک کنند. روزگاری بود که در این کشور بی اجازه سفارت امریکا کاری انجام نمی گرفت. اگر شاه می خواست نخست وزیر تعیین کند باید سفیر امریکا اجازه بدهد، ولی امروزه رئیس جمهور امریکا از ایران دعوت می‌کند نماینده ای برای مذاکره بفرستد و ایران می گوید شفاهی کافی نیست باید کتبی بنویسید؛ کتبا هم که می‌نویسد ایران می‌گوید: موضوع را ما معین می کنیم. این‌ها نمونه ای از برکت هایی است که خدای متعال به وسیله امام(ره) به ما ارزانی داشت. باید از این نعمت قدردانی کنیم.

کسانی که قدر امام(ره) را می دانند هم در دنیا وظیفه خودشان را انجام می دهند و این نعمت را برای خودشان حفظ می کنند هم واسطه می شوند برای این که برکات این انقلاب به نسل های آینده منتقل شود و در پیشگاه امام زمان سرفراز و روسفید هستند. اما همه این گونه نیستند. کسانی هستند که نمی بینند خدا چه نعمتی به آن ها داده است. می گویند آخوندی بود که خاصیت کاریزمایی داشت و مردم به او علاقه داشتند؛ ولی سیاست برای سیاستمداران سابقه‌دار و جبهه ملی است! آن ها بودند که این حرکت را راه انداختند و ایشان هم نمکی در این آش ریخت! باید همان راه را ادامه داد و به جای این که بگوییم اسلام ایدئولوژی ما می باشد بگوییم ایدئولوژیمان لیبرالیسم و حزب مان هم لیبرال - دمکرات است!   ادامه دارد